به سراغ من اگر می آیید نرم آهسته بیاید مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من
تشریف فرمایی رئیس جمهور
برای پیشواز برادر و مادر خانم رفته بودم که مصادف شده بود با روزی که آقای رئیس جمهور احمدی نژاد قدم رنجه نموده و به یمن قدمهایشان تمام خیابان ها بسته بود و من مجبور شدم پیاده از میدان کرج تا منزل را بپیمایم.میدان شهدا جمعیتی دردمند را می دیدم که هر کسی نامه ای به دست منتظر دیدار رئیس جمهور بودن تا بتونند تک به تک دردهاشون را بازگو کنند تا شاید فرجی شد و حاجتشونو از ایشون بگیرند، انگار دخیل بسته بودند به میله های کنار خیابان که شفا بگیرن.
توفیق اجباری نصیب ما شد تا ما هم در سیل جمعیت با پای پیاده به سمت میدان شهدا حرکت کنیم.
پس از اینکه زائران را رسوندیم متوجه شدیم جناب آقای رئیس جمهور که قرار بود ساعت 9 صبح بین مردم حضور داشته باشه ساعت 11 تازه تشریف فرما گشتند و مزین نمودند مردم خسته و بیچاره ای را که 3 ساعت حداقل در اطراف ساختمان مخابرات میدان سپاه و در زمین چمن منتظر بودند.
فرصت را غنیمت شمردیم به محل ملاقات رفتیم، تا از بیانات ایشان مستفیض شویم.
جمعیت زیادی که بیشتر بچه مدرسه ای ها (که شیفت صبح تعطیل بودند) و فرهنگیان و کسبه های بیچاره که اجباراً مغازه هایشان تعطیل شده بود.
من امروز مردم دردمندی و ساده لوحی را دیدم که با هزاران امید و آرزو به دیدن احمدی نژاد آمده بودند و گویا رئیس جمهور قرار است تک به تک مشکلاتشان را حل نماید.
نامه هایی را دیدم که از دست کودک 7 ساله تا پیرزن 70 ساله در دست گرفته و گویی تمام دردهایشان قرار است پایان یابد و گویا به دیدار پیامبری آمده اند که قرار است معجزه نماید
زنی را دیدم که از ته دل زجه می کشید و گریه می کرد و آقای احمدی نژاد را صدا می زد و در اصل گرفتاری ها و دردهایش را بیرون می ریخت. گونی های پر از نامه دیدم که در اصل دردهای علاج نشده اجتماع بود.
و در عوض علاج درد مردم، آقای رئیس جمهور در سخنرانی ها شروع به محکوم کردن اسرائیل و آمریکا نمود و خبر از آن داد که احتمال دارد کرج در آینده تبدیل به استان البرز شود.
با این سخنان همه مشکلات مردم حل شد، رئیس جمهور رفت و همه شاد خرم محل ملاقات را ترک کردند، تمام مشکلات ممکلت حل شد.
ضمناً ما هم که کم غم و غصه نداریم، دخیل بستیم، یعنی چند تا نامه انداختیم تو کیسه احمدی نژاد، ببینیم حاجتمونو می گیریم یا نه!!!!!
